داستانهای پیامبران در مثنوی

کتاب حاضر، داستان‌های پيامبران و بهره‌گيری مولانا از آن‌ها در مثنوی را بررسی می کند.

مثنوی، مشهور به مثنوی معنوی (يا مثنوی مولوی)، اثر مولانا جلال‌الدين محمد بلخی شاعر و صوفی ايران است.

اين کتاب توسط دکتر عبدالرضا سيف نوشته‌شده و از 26٬000 بيت و 6 دفتر تشکيل‌شده و يکی از برترين کتاب‌های ادبيات عرفانی کهن فارسی و حکمت پارسی پس از اسلام است. اين کتاب در قالب شعری مثنوی سروده شده‌ است؛ که درواقع عنوان کتاب نيز هست. اگرچه قبل از مولوی، شاعران ديگری مانند سنايی و عطار هم از قالب شعری مثنوی استفاده کرده بودند ولی مثنوی مولوی از سطح ادبی بالاتر برخوردار است. در اين کتاب 424 داستان پی درپی به شيوه تمثيل داستان سختی های انسان در راه رسيدن به خدا را بيان می کند. هجده بيت نخست دفتر اول مثنوی معنوی به نی نامه شهرت دارد و چکيده‌ای از مفهوم 6 دفتر است. اين کتاب به درخواست شاگرد مولوی، حسام‌الدين حسن چلبی، در سال‌های 662 تا 672 هجری/1260 ميلادی تاليف شد. عنوان کتاب، مثنوی، در واقع نوعی از ساختار شعری است که در اين کتاب استفاده می شود. عرفان اسلامی «نگاه هنری» به دين مبين اسلام است و مولانا در مثنوی والاترين اين نگرش را داشته است. مولانا برای بيان آموزه‌های عرفانی خود از داستان‌ها و حکايت‌های بسياری بهره برده که بسياری از آن‌ها داستان‌های پيامبران است. از چشم‌اندازی که مولوی به اين داستان‌ها می نگرد چندان اهميت ندارد که برخی از اين داستان‌ها در منابع معتبر وجود نداشته باشد. البته بعضی نيز از ماخذ کهن‌تر گرفته‌شده است. مولانا در پی آموزش است و در اين رهگذر از هر وسيله‌ای استمداد می جويد و سرانجام نيز با بيان هنرمندانه خود، کار را به کمال می رساند.