دن کیشوت

وجود مولف یا مرگ مولف, دلدادگان جهان سانچو پانزایی نگاهی به دن کیشوت از منظر چند دیدگاه(از بلوم تا دیگران) مترجم:فرزام کریمی میلان کوندرا پیش از این عنوان کرده بود که سروانتس با دون کیشوت پرده های رمان را درید اما به زعم هارولد بلوم, سروانتس در ادبیات اسپانیا,گوته در ادبیات آلمان,شکسپیر در ادبیات انگلستان,دانته در ادبیات ایتالیا,نمایانگر شکوه یک فرهنگ هستند اما در ادبیات فرانسه تنها یک شخص نمیتواند نمایانگر این شکوه باشد,ادبیات فرانسه تمرین دسته جمعی شارل بودلر,فرانسوا رابله,مولیر ژان راسین,ویکتور هوگو,استاندال, فلوبر,پروست و بالزاک برای نمایان کردن شکوه فرانسه میباشد,بلوم معتقد است سروانتس شاهکاری در هزاره گذشته محسوب میشود,او از جهاتی سروانتس و شکسپیر را هم قامت یکدیگر میداند و آنها را اینگونه توصیف میکند: وقتی شکسپیر میخوانیم این آموزه را فرا میگیریم که چگونه با خودمان صحبت کنیم اما سروانتس به ما می آموزد که چگونه با یکدیگر صحبت کنیم شخصیتهایی نظیر هملت و جان فالستاف در آثار شکسپیر به صورت خودسرانه عمل میکنند و کمتر سخن شنوی دارند اما دون کیشوت و سانچو پانزا که هر دو از شخصیتهای آثار سروانتس هستند نه تنها از یکدیگر حرف شنوی دارند, بلکه سعی میکنند در کنار یکدیگر به بلوغ برسند و رابطه ای متقابل با یکدیگردارند.حال انتخاب دون کیشوت یا هملت بر عهده مخاطب است,سروانتس با به کارگیری خرد از دن کیشوت یک شوالیه قهرمان میسازد,آنچه که در دن کیشوت خودنمایی میکند اینست که تکلیف دن و سانچو پانزا با خودشان و محیط پیرامونشان روشن است آنها میدانند که به دنبال چه هستند و غایتشان چیست. از نگاهی دیگر به تعبیر هاوارد مانکینگ گویی ادبیات مدرن نقش تاریخی مولف در متن را از بین برده است,به زعم او امروزه بییشتر ادیبان تحت تاثیر فرمالیسم انتقادی غرب قرار دارند و ارتباط میان متن و مولف ارتباط نابجاییست و یا در ساختار گرایی ارتباط میان فرهنگ حاکم در متن با نویسنده قطع شده است و حتی در پساساختارگرایی هم ارتباط نابجایی میان متن و مولف برقرارست,کلیتی که مانکینگ به دنبال بیان آن است اشاره به مرگ مولف دارد اما کسی نظیر رولان بارت به مرگ قطعی مولف باور ندارد,به زعم بارت هنوز هم مولف نفس میکشد و کاملا نمرده است و اینکه با به کارگیری مرگ مولف بخواهیم همه چیز را خاتمه دهیم گزاره ای ناقص و جوابی کامل نیست. اما میشل فوکو به نوعی تابع متن است و حتی به زعم مانکینگ صحبت از وجود یا عدم وجود مولف در یک گفتمان جدی علمی کاری بیهوده است,مانکینگ معتقد است سروانتس مولفیست که به پاس دانش او در نویسندگی باید به او نزدیکتر شد و از این رو ساختار لایه های روایی در آثار او را بازشناسایی نمود, او سروانتس را انسان باهوشی بر میشمارد که با بکارگیری نوعی گفتمان خرابکارانه یا به زعم عده ای توطئه گرانه سعی میکند تا روابط موجود میان صداهای در آثارش را به رخ همگان بکشد اما این امر تنها برای مخاطب قابل درک است چرا که سروانتس خود مطلقا در متن غایب است. مانکینگ تمام تلاش خود را به کار بست تا در مقاله خود تحت عنوان سروانتس راوی دن کیشوت به تجزیه و تحلیل این موضوع بپردازد.