هتل بان شب

لیلیانا کاوانی در کارپی (Carpi)ی مُدِنا (Modena) از استان بلونیا، ۱۲ ژانویه ی ۱۹۳۳، به دنیا آمده ست. پدرش معماری مانتوائی بود و مادرش شیفته ی سینما که دخترش را برای دیدن فیلم، از همان کودکی، همواره به سینما می بُرد. ۱۹۵۵ دانشگاه بلونیا را، در رشته ی ادبیات باستان، به پایان بُرد. بعد در رُما (Roma) دیپلمِ «مرکز تجربیِ سینما» را با برنده شدن مدال طلای چاک (ciak) با فیلم کوتاه «نبرد»، به دست آورد. پس از آن کار در رادیو-تلویزیونی (Rai) خود را دربخش مجله ی اجتماعی-سیاسی با مستندهای «تاریخ رایش سوم»، «زنان در نهضت مقاومت»، «خانه در ایتالیا» و … آغاز کرد.

۱۹۶۶، با فیلم «سن فرانچسکو»، که نخستین فیلم او برای رادیو-تلویزیون ایتالیاست، پا به سینما می گذارد. سال ۱۹۶۸ با فیلم «گالیله ئو» در بخش مسابقه ی جشنواره ی ونیز شرکت می کند. کاوانی در این فیلم علم و مذهب را مقابل هم قرار می دهد.

۱۹۶۹ «آدمخواران» را بر پرده سینما نمایش می دهد. این فیلم یک برداشتِ مدرن ست از آنتیگونه اثر سوفکل. ۱۹۷۱ فیلم «مهمان»، ۱۹۷۲ «میلارِپا» (زندگینامه ی عارفِ تبتی)، ۱۹۷۳ «هُتلبانِ شب» (رابطه ی قربانی و جلاد)، ۱۹۷۷ «فراسوی نیک و بد» (واپسین اتفاق زندگیِ نیچه)، ۱۹۸۱ «پوست» و …

۲۰۱۲ جایزه ی فِدِریکو فلّینی ۵/۸، به سبب ارزش متعالیِ آثار هنری اش، به او داده می شود.