هرمنوتیک

گادامر این الگوی اثر هنری و استواری و استحکام یگانه اش را به علوم انسانی تعمیم می دهد. او می گوید حقیقت علوم انسانی بیش تر به «رویداد» (که ما را مسخّر می کند و چشمانمان را به روی حقیقت می گشاید) متکی است تا به روش. حال می فهمیم چرا گادامر در ابتدا عنوان فهم و رویداد را برای اثرش برگزیده بود. او می خواست از این طریق خاطرنشان کند که وقتی برای تضمین «عینیت» تجربه ی ممتاز حقیقت روشی را بر آن تحمیل می کنیم، شاید دیگر حقیقت از دست شده باشد. آیا جز این است که [با تحمیل این روش] میدان را خالی می کنیم برای آرمان روش شناختی شناخت، که اگرچه به جای خود مشروع و موجه است، چهره ی تجربه ی حقیقت منضم در علوم انسانی و تجربه ی هنر را مخدوش می کند؟