برف و سمفونی ابری (جهان تازه داستان 37)

خیلی شده. نه؟ هنوز همان‏جایی؟ توی همان اتاقی که عکسش را فرستاده بودی، با کاغذدیواری‏های صورتی؟ روبه‏روی همان دریاچه‏ی یخ‏زده‏ای که دختر و پسرها رویش سر می‏خورند؟ با آن اندام درشت و کشیده‏ی اسکاندیناویایی؟ همان‏هایی که بعد ِ دو سال هنوز زبان‏شان را نمی‏فهمی؟

سردم است. تنم یخ زده. دوست دارم توی یک جای گرم بخوابم. از بابا پرسیدم چه‏قدر وقت دارم؟ فکر می‏کند ترسیده‏ام. من وقت ندارم عزیز ِ دلم. می‏آیم پیش ِ تو.

آب ِ گرم تمام تن آدم را آرام توی خودش می‏گیرد. گرمم می‏کند. مامان خانه را پر گل کرده.»