ببینم نبض تان میزند (جهان تازه داستان 47)

بخشی از داستان

برخلاف همه که در می زنند و وارد می شوند، این کار را نکرد. قیژقیژ لولای زنگ زده را نشنیدم. بین خستگی حاصل از ذوب مغز برای پیدا کردن بهترین واژه، سر بلند کردم. اگر پشتم به صندلی نبود شاید پس می افتادم. ترسیدم، بسیار هم ترسیدم. در یک آن هزاران فکر مغزم را درهم پیچاند، و در نهایت فکر کردم با این همه زیبایی شاید موجودی زمینی نباشد. جرئت ندارم از چشم ها، گونه ها، تناسب بینی و لب ها حرف بزنم؛ چون واژه ها بیشتر وقت ها لیاقت ندارند. تا خودش به زبان نیامده بود، در همان گیجی اولیه دست و پا می زدم.