خانه هفت شیروانی

رمانی پررمزوراز است. زمان داستان اواسط قرن نوزدهم و مکان آن نیوانگلند ایالات متحده‌ی آمریکاست. کلنل پینچیون، بنیان‌گذار خاندان پینچیون، با سوءاستفاده از قدرت و نفوذ خود، قطعه زمینی را از چنگ یک جادوگر درمی‌آورد. البته به همین قانع نمی‌شود و با توسل به قضات و بزرگان برای آن جادوگر حکم اعدام هم می‌گیرد. جادوگر قبل از اعدام شدن کلنل و خاندانش را نفرین می‌کند و به او مرگی خاص را هشدار می‌دهد. دقیقاً کلنل به همان شکل از دنیا می‌رود و این کتاب داستان نسل‌های بعدی اوست که همچنان گرفتار این نفرین هستند.

می‌گویند پیشینیان ناتانیل هاثورن از طریق ایفای نقش در محاکمات جادوگران سِیِلم در قرن هفدهم به ثروت هنگفتی رسیدند و این موضوع الهام‌بخش او برای نوشتن این رمان بوده است. کتاب خانه‌ هفت شیروانی را حسن مسعودی ترجمه کرده است. در متن پشت جلد آن آمده است: «حتی شکست‌های هاثورن جالب‌تر از موفقیت اکثر نویسندگان است. کندوکاو او در طبیعت و عواقب گناه و بیگانگی موجب آن شد تا نسل‌های گذشته گاهی آثار او را بیمارگونه ارزیابی کنند. اما کامو، سارتر و کافکا ما را مهیای فهم آن‌ها کرده‌اند. در عصری که فیلسوفان واژه‌ی تعهد را عمومیت داده‌اند، کاوش‌های او برای کشف امکان‌های وصلتی رستگاری‌بخش، نیاز به دفاع ندارد. واژه‌های مغز و قلب در آثار هاثورن ممکن است کمی کهنه به نظر رسند، اما اشاره‌ی ضمنی و همیشگی او به این‌که این دو بر واقعیت‌هایی دلالت دارند که باید در هم نفوذ کنند و به هم توازن بخشند، اشاره‌ای است که به اندازه‌ی روانکاوی، مدرن و امروزی تلقی می‌شود. شیوه‌ی خاص او در پرداختن به موضوع‌های اخلاقی در قالب نوعی دوپهلوگویی، دو چشم‌انداز روانشناسی و اخلاق یا دین را به هم مرتبط می‌کند و این شیوه فضیلتی است بزرگ برای عصری که مصمم است تا بر واقعیت آزادی و مسئولیت انسان، به‌رغم آگاهی قطعی‌اش از مکانیسم‌های شرطی، تأکید کند.»