فیلم کوتاهی درباره دیگران

درباره کتاب:

«فیلمِ کوتاهی درباره ی دیگران» مکالمه های «محسن آزرم» است با «ژان کلود کاری یر» درباره ی سینما؛ و «عباس کیارستمی» درباره ی ژان کلود کاری یر.

در معرفی ژان کلود کاری یر عنوان شده است: «ژان کلود کاری یر نابغه است. قصه گویی درجه یک. خوب بلد است آدم ها را سرگرم کند. گاهی رمان می نویسد. گاهی هم شعر و ترانه. اما بیشترِ وقتش را صرفِ نمایش نامه و فیلم نامه می کند. “مَهاباراتا” و “کنفرانسِ پرندگان” را برای پیتر بروک نوشته و خیلی نمایش نامه های دیگر. اسمِ کاری یر که می آید، خیلی ها یادِ لوییس بونوئل می افتند. فیلم نامه ی مهم ترین فیلم های دوره ی آخرِ کارنامه ی بونوئل را کاری یر نوشته. بهترین دوستِ بونوئل بوده و بونوئل آن قدر قبولش داشته که روبه رویش نشسته و “با آخرین نفس هایم” را گفته تا دوستِ جوان تر روی کاغذ بنویسدش.

ولی فقط بونوئل نبوده که کاری یر را این قدر دوست داشته. خیلی کارگردان های دیگر هم با بونوئل هم عقیده اند. از لویی مال و ژاک دوره تا مارکو فررّی و پاتریس شِرو. از فولکر شُلندُرف تا ژان لوک گُدار. از کارلوس سائورا تا آندری وایدا. از ناگیسا اُشیما تا فیلیپ کافمن. از هکتور بابنکو تا میلوش فورمن. از ژان پُل راپِنو تا عتیق رحیمی. استادِ اقتباس است. “طبلِ حلبیِ” گونتر گراس و “سوانِ عاشقِ” مارسل پروست را برای شُلندُرف نوشته؛ “بارِ هستی” میلان کوندرا را برای فیلیپ کافمن و برای عتیق رحیمی “سنگِ صبور” را.

صد و چند فیلم نامه دارد و تعدادِ کتاب هاش کمی کمتر از این است. هشتادسالگی را رد کرده و هنوز قبراق و سالم است. کتاب می نویسد و منتشر می کند. فیلم نامه و نمایش نامه می نویسد. فیلم نامه ها را می خواند و نظر می دهد. از زندگی لذت می برد. مشرق زمین را دوست می دارد و قصه های مشرق زمین و زن های مشرق زمین را. همسری ایرانی دارد؛ نهال تجدد. و دختری به نامِ کیارا؛ به قولِ خودش بهترین سناریویی که نوشته.»