مطالعه قرآن به منزله اثری ادبی

کتاب مذکور شامل مقاله هایی است که نگارندگان در دو دهه اخیر در باب مطالعات قرآنی از پس عینک مسائل ادبی و البته زبان شناختی نوشته اند. غالب مقاله های مزبور قرآن را به عنوان متنی ادبی بررسی کرده اند و نویسندگان قرآن را در مقام اعجازی زبانی پذیرفته اند؛ لذا با قبول عدم امکان تقلید پذیری قرآن در پی بیان ویژگی های ادبی و زیبایی شناسی قرآن هستند. نگارندگان در مقاله ی نخست به برخی از جنبه های ادبی قرآن نظیر واژه گزینی، تصویر و تصویر پردازی، ایهام و کنایه و جز آن می پردازند. در مقاله ی دوم، قرآن را به عنوان کتابی مبین تحلیل می کند و به ویژگی هایی همچون استعاره و تمثیل و تشبیه و سایر وجوه ادبی قرآن اشاره می کنند. در مقاله ی سوم با در نظر گرفتن سوره به عنوان کلیتی منسجم، بحث مزبور را در چهار بخش دنبال می کنند. در مقاله ی چهارم به مۆلفه شوخ طبعی در قرآن می پردازند و برخی پاره های طنز در قرآن را بیان می کنند؛ و در مقاله پنجم نقش دیالوگ در قرآن را بررسی می کند.این کتاب در ده بخش تنظیم شده که عناوینی چون «قرآن به منزله ی اثری ادبی»، «ویژگی های و مۆلفه های زبانی قرآن کریم»، «سوره به منزله ی کلیت»، «طنز و شوخ طبعی در قرآن»، «گفتگو در قرآن»، «کنایه در قرآن»، «فنون و صنایع ادبی در قرآن»، «سازگان زبان شناختی قرآن»، «زنجیرمندی مفهومی و بافتی در گفتمان قرآنی» و «در باب تنوع سبک شناختی در ژانر قرآنی» را در برمی گیرد.