غرامت مضاعف

درباره کتاب:

او را آغازگرِ رمانِ نوآرِ امریکایی خوانده اند؛ ده تای نخست از مجموعِ بیست و چند رمانی که نوشت، از کلاسیک های ژانری اند که او را نه فقط از آغازگران، بلکه هنوز هم از سرآمدانش می خوانند. دشیل همت و ریموند چندلر و دیوید گودیس و جیم تامپسون و جیمز اِلروی و همه ی استادانِ بعدی جنایی نویسی بی شک وام دارِ راهی اند که او باز کرد و پیمود. احتمالاً در تمامِ تاریخ، هیچ رمانِ پلیسی یی همزمان محبوبیت (هم در میان مخاطبانِ عام و هم در نگاهِ منتقدان) و موفقیتِ مالی یی را نداشته که دو رمانِ اولِ او یافتند: پستچی همیشه دوبار زنگ می زند و غرامت مضاعف.

 

با نامِ کاملِ جیمز مالاهان کِین در اول ژوئیه ی 1892 به دنیا آمد، فرزندِ ارشدِ خانواده ای کاتولیک از مهاجرانِ ایرلندی، ساکنِ ایالتِ مریلندِ امریکا. ابتدا می خواست خواننده ی اپرا شود اما نتوانست. از بیست سالگی شروع به نوشتن کرد و طی یک دهه ی بعدش روزنامه نگارِ قهار و صاحب سبکی شد. در بسیاری روزنامه ها و مجلات کار کرد و در همین دوره بود که تکنیک های مختلفِ نوشتن را آزمود، از جمله نوشتنِ قطعاتی در قالبِ گفت وگو را. در 1934 پستچی همیشه دوبار زنگ می زند را منتشر کرد و دیگر روزنامه نگاری را کنار گذاشت تا همه ی وقتش را صرفِ نوشتنِ رمان کند، گرچه از وسوسه ی هالیوود جان به در نبُرد و مدتی را هم به فیلم نامه نویسی گذراند. تا یک و نیم دهه بعدترش هر چه می نوشت برگِ زر بود، منتقدان می ستودند و خواننده ها بسیار بودند و استودیوها برای خریدنِ امتیازِ اقتباس برای فیلم هجوم می آوردند. غرامتِ مضاعف، سِرِناد، میلدرد پیرس، خواندن در گامِ سی ماژور، اختلاس گر، پروانه و بید مهم ترین رمان های بعدی اش هستند. دهه ی پنجاه که رسید کم کم ستاره ی اقبالش افول کرد، یک دوجین رمانِ دیگر هم نوشت اما بابتِ همان اولی ها در یادها ماند. مشخصه های اصلی رمان هایش را ریتمِ پُرشتاب، استفاده از راوی اول شخص و زبانِ محاوره، تعلیق های مداوم و گفت وگوهایی ضرب دار و ظریف خوانده اند.

 

هشتاد و پنج سال زندگی کرد، آن قدر زنده ماند که ستایش های چند نسلِ پیاپی را از آثارش دید و احتمالاً خوش و راضی از دنیا رفت. تام وُلف زمانی گفت: «هر کس می خواهد داستان نویسی یاد بگیرد برود رمان های جیمز اِم. کِین را بخواند.» مگر چند نویسنده بوده اند که کسی درباره شان این چنین گفته باشد؟