سرزمین من

درباره کتاب:

از خنده ای که نشکفت بر برگ های یاس / از خنده ای که ساکت، تصویر گریه یافت؛ / پرواز برگ های پراکنده بود / آواز خستگان زمستانی / وان چشم ها / تابنده بود / ای دوست، ای پرنده گمراه... / کاخ بزرگ باران با سینه سپید / سرشار فوج های کبوتر بود / در زیر پنجره ها / پیچک ها / پرپر بود / در انتهای دشت / هستند مردمانی / که مرگ را چو عشق مقدس می دارند / آه ای بلور جاری چشمان / با عشق و مرگ خویش / این خسته را تقدس بخشید...