زنانی که می شناسم

دیباا از پنجره هواپیما آسمان بیکران را نگاه می‌کرد، آنجا بالای ابرها، انگار وجودش از همه چیز تهی بود، آن روز صبح زمانی که از جمع کردن همه وسایلش مطمئن شد به سمت کمد رفت، سراغ همان چمدان دستی قدیمی و بارانی کرم رنگش که با آنها قدم به این کشور گذاشته بود، برای ساختن آمال و آرزوهایش، کاوه بر خلاف روزهای قبل که به نظر آرام می‌رسید، پریشان احوال و بیقرار بود، در سکوت از هم جدا شدند بی هیچ کلامی، دیبا دستانش را در مقابل تابش آفتاب گرفت و به آن‌ها خیره شد، دست‌هایی که بر اثر سال‌های متمادی کار و زحمت دیگر ظریف و دلربا نبودند، او در این سال‌ها عذاب تنهایی را به تلخی تجربه کرده و کاوه هرگز به رنج درونش پی نبرده بود…

برشی از صفحه 102 کتاب زنانی که می شناسم