جهان بینی در ایران پیش از انقلاب (تحلیل ادبی آثار چند نویسنده در بافت تاریخ افکار)

مولف این پرسش را مطرح می‌سازد که، طی دوره تاریخی از 1920 تا 1970، کدام ایدئولوژی‌ها و جهان‌بینی‌ها در ایران پدید آمدند و میان ایدئولوژی و جهان‌بینیِ دوران پس از انقلاب و پیش از انقلاب چه رابطه و نسبتی وجود دارد.
جهان‌بینی‌هائی که مولف موضوع مطالعه قرار داده در متونی بیان شده‌اند که نخبگانِ روشنفکر ایرانی در عصر پهلوی نوشتند – روشنفکران پیشتاز که ترجمانِ اصولی‌ترین وجوه فکری و صور دریافت شمرده می‌شوند و بیشتر با آن جهان‌بینی که در ذاتِ مرامِ انقلاب اسلامی وجود دارد در کشاکشند.
پِدِرسُن، در چند فصل، به تحلیل داستان‌هائی از پنج نویسندهٔ ایرانی – جمالزاده، هدایت، چوبک، آل‌احمد و گلشیری می‌پردازد. سپس، در فصل آخر، ضمن مرور نوشته‌های چهار متفکر ایرانی و مرام‌پرداز ایرانی – سید جمال‌الدین اسدآبادی، کسروی، نصر و شریعنی – نتایج این تحلیل را در چشم‌اندازی جمع‌بندی می‌کند.