جان غریب

...من نرفتم. هیچ وقت. مادر ولی چند باری رفت. یک بار و فقط یک بار گفت: بیا! گفتم: نه.

کجا می رفتم وقتی قبری نبود و نشانی وجود نداشت.

مادر هم پِی نشان نمی‌رفت. پِی‌شائبه و شایعه‌ای می‌رفت یا شهودی شیدایی.

سیاه دامون جنگلی متروک بود در حاشیه‌ی جنوب شرقی شهر. مسیرش،

راهی فرعی بود که فقط از شهر بیرون می‌رفت و به آبادی‌ای ختم نمی‌شد.

امتداد جاده میان جنگل باریک و مال‌رو می‌شد و می‌رفت تا دامنه‌ی کوهستان محو شود.

چشم‌انداز کوهستان از شهر، همان انبوهی جنگل بود در بلندی و فراز.

از تاریکی‌اش کم نمی‌شد. ولی فقط راه نبود، حکایت‌هایش هم بود، کابوس‌ها،

ارواح و نحوستی که از روایت‌های شوم‌اش مانده بود.

انگار خاک سیاه جنگل، مزارگاه همه گمشده‌ها و پناهگاه همه گورهای پنهان بود.

نحوست با تاریکی‌اش چه قرابتی داشت؟ نمی دانم.

سیاه دامون پر از سایه و تاریکی بود...