نظریه نمایش سیاه بازی

درباره کتاب:

این کتاب نگاهی است از بیرون به دنیای خوشایند مضحکه، دنیای سرشار از لذت احساس آزادی و رهایی... آزادی از قید و بند منطق ـ آن نوع از آزادی و رهایی خوشایند که در زندگی جدی و رسمی مستور مانده است ـ خنده... خنده رها و بی قید و بند...«نمایش سنتی سیاه بازی»... برآمده از آیین ها، جشن ها و جشنواره هایی است چون «میرنوروزی» با دلقک و خادمان خود، «کوسه برنشین»، «تقلیدچی»ها... و در حقیقت بخشی از هنر «عوام» نه فقط به قصد سرگرمی، سرخوشی و شادزیستی بلکه چه بسا و حتی نه آگاهانه ـ به غریزه ـ به مضحکه کشاندن نظم تحمیلی و فروکشیدن صاحبان قدرت و ثروت و جاه و مقام ـ حتی شاه و وزیر توسط «عوام»مردی به نام دلقک دربار ـ و خندیدن... به قهقهه خندیدن و خنداندن تماشاچی بر آن ها.آن چه که امروز و بیش تر می تواند مورد توجه و حتی مورد استفاده ی اهل تئاتر قرار گیرد، بخش مربوط به ساختار این نمایش سنتی است... محصولی از فرهنگ سازان فروتن و بی نام ونشان... که گرچه امروز دیگر امکان، یا کاربرد اجرایی ندارد، اما عناصر موجود در این ساختار نمایشی بدون متن، و ریزبینی و ریزه کاری های آن اگر نه آموزنده، لااقل می تواند عبرت آموز باشد. به خصوص برای سهل انگاران، نوآموختگان خوش نیاموخته، نه فقط بازیگران که حتی نمایش نامه نویسان و این همه البته نه به قصد دعوت به بازیگری یا نوشتن نمایش نامه به آن شیوه، بلکه بیان این مطلب که «هزار نکته باریک تر ز مو این جاست.»