شعر زبان کودکی انسان

درباره کتاب:

شاعران تافته های جدا بافته از دیگران نیستند. فقط این هنر را یاد گرفته اند که خود را در دیگران و دیگران را در خود بشناسند و در نظار? انسان و هستی و نظار? انسان در هستی از این معمّای بزرگِ خرد سوز معنیهایی کوچکِ دلپذیر بسازند و با این شناخت و نظاره آنچه می گویند برای احساس و اندیش? دیگران آشنا و مأنوس باشد. و این هنری است که در آن فریب دادن دیگران فریب دادن خود است، و هیچ باختی تلخ تر از پوچیِ فریب دادن خود نیست. شعر زبان کودکی انسان است و انسان نمی خواهد دامن مادر خود، طبیعت، را رها کند و بزرگ شود و پیر شود و بمیرد. با هنر همچنان کودک می ماند و از بازیهای شیرین خود دست بر نمی دارد، و با معنیهای شگفت و زیبایی که خود می سازد، به بازی ادامه می دهد. شاید، با نشانه هایی که هم اکنون هشدار باش فاجعه است، زمانی برسد که انسان، با جنون سرگشتگی، از کودکی بیرون بیاید، و این حتماً زمانی خواهد بود که شعر مُرده است و دیگر هیچ چیز معنایی انسانی ندارد و انسان زبان کودکی خود را فراموش کرده است.