زبان عرفان

کتاب زبان عرفان نوشته ی عليرضا فولادی به بررسی موضوع عرفان در حوزه اسلام و گسترش قرآن می پردازد.

در بخشی از متن اين کتاب می خوانيم:

«زبان عرفان در حوزه‌ی اسلام، گسترش زبان قرآن است. اين واقعيت، نه تنها از کاربرد واژگان قرآنی در آثار عرفانی، بلکه همچنين از همگونی چشم‌اندازهای ساختاری زبان عرفان و زبان قرآن برمی آيد. بی دليل نيست که عطار درباره‌ی اوليا می نويسد: بعد از قرآن و احاديث، بهترين سخن‌ها سخن ايشان ديدم/ و جمله‌ی سخن ايشان، شرح قرآن و احاديث ديدم.بی گمان مهم‌ترين عامل اين امر، يگانگی بنيان‌های روش‌شناختی عرفان و دين است. تجربه‌ی عرفانی و تجربه‌ی دينی، هر دو از يک آبشخور سيراب می شوند: آبشخور پيوند ناخودآگاه انسان با فراسوی جهان،؛ با خدا. اين پژوهش بر آن است تا چشم‌اندازهای ساختاری «زبان عرفان» را در «نثر عرفانی فارسی» باز کاود؛ ضمن اين که قبلا برای زمينه‌چينی، ناچار از کندوکاو در بنيان‌های روش‌شناختی اين زبان بوده است.»