هیچکس مثل تو مال این جا نیست

بریده‌ای از داستانِ «دلخوشی من» از همین مجموعه: - خیلی قشنگ می‌شه. - می‌دونم، ولی اون شکلی دوست ندارم. مصری بزنین، قدش تا چونه‌ام برسه. - نمی‌خوای یه‌کم کوتاه‌ترش کنی؟ بزنم تا دم گوشات؟ - فکر می‌کنین بهتر شه؟ - نه، ولی اگه اون‌قدری بزنی قد موهات بیست سانت کوتاه می‌شه و بعد می‌تونیم بدیمش به موسسه‌ی مراقبت از مو. یه بنگاه خیریه است که واسه‌ی بچه‌های کچل کلاه‌گیس درست می‌کنه. - شما واسه‌شون کار می‌کنین؟ - نه. - به نظرم همون مصری خوبه. - می‌تونی بذاری چند سانت دیگه بلند شه و بعد بیای واست مصری بزنم. این‌جوری به نفع هر دومونه. - نه. همین امروز باید موهامو بزنم. امروز اولین روز از بقیه‌ی زندگیمه. - اوه. منم هفته‌ی پیش یه همچین روزی داشتم. - جدی؟ چی‌کار کردین؟ - صبح پاشدم و با خودم گفتم این اولین روز از بقیه‌ی زندگیمه. - بعد چی شد؟ - اومدم سر کار. - آهان. - آره. - یه‌کم از موهامو واسه بچه‌کچل‌ها نگه دار.