نقد و حقیقت

بارت نقد و حقیقت را در سال ۱۹۶۶ در بحبوحه‌ی مباحثه‌های قلمی دو جناح نقد نو و نقد قدیمی در فرانسه، در پاسخ به محافل کهنه‌اندیش ادبی و دانشگاهی نوشت و در آن از نقد نو که آن را نقد تأویلی می‌نامد در مقابل نقد کهنه و به قول او «نقد فرهنگستانی» دفاع کرد. نقد و حقیقت در مجموعه‌ی آثار بارت جای ویژه‌ای دارد و در آن او از ساختگرایی به پساساختگرایی و هرمنوتیک نزدیک می‌شود. از آزادی نقد در بازنگری آثار کلاسیک با برداشتی نو دفاع می‌کند و اثر را دارای معناهایی چندگانه می‌داند که سبب می‌شود ناقدان بتوانند در زمان‌های گوناگون از زاویه‌های مختلف درباره‌ی آن سخن بگویند.