میراث گمشدگی

درباره کتاب:

جایزه بوکر در سال ۲۰۰۶ به کتاب میراث گمشدگی نوشته‌ی کران دسای هندی رسید. او در نوجوانی هندوستان را ترک کرد و به انگلستان رفت. پس از یک سال به ایالات متحده آمریکا رفت و در آنجا در رشته نویسندگی خلاق تحصیل کرد. این دومین کتاب این نویسنده است و حدود هفت سال را صرف نوشتن آن کرده است. کتاب بسیار تأثیرگذار است و دسای در نوشتن آن هم از لحن محاوره‌ای و هم از لحن‌های ادبی‌تر بهره گرفته است.

کتاب میراث گمشدگی با روایتی بسیار ساده آغاز می‌شود اما در ادامه گسترش می‌یابد. به حکومت انتقاد می‌کند، تجربه‌‌ی مهاجرت را بررسی می‌کند و همچنین از تجربه‌ی کسانی می‌گوید که مهاجران در کشور و پشت سر خود باقی گذاشته‌اند. تفاوت‌ها میان طبقات و فرهنگ ناشی از استعمار که موجب معضلات اجتماعی شده است نیز از نکات مورد توجه دسای در این کتاب است. این تجربیات برای مردم بسیاری از کشورها آشنا به نظر می‌رسد و مردم هند نیز از آن دسته‌اند.

داستان به طور کلی در سال ۱۹۸۶ روایت می‌شود و روایت بین دو شخصیت کتاب تقسیم می‌شود. این شخصیت‌ها بیجو و سای هستند. بیجو پسری هندی است که به طور غیرقانونی به آمریکا مهاجرت کرده است تا رویاهایش را محقق سازد و سای دختری است که در شهری کوچک و در کوهستان‌های هند به همراه پدربزرگش زندگی می‌کند. داستان بین این دو راوی از هندوستان به نیویورک و بالعکس کشیده می‌شود.

شخصیت اصلی این داستان در واقع پدربزرگ سای است که یک قاضی بازنشسته است و باقی شخصیت‌ها اطرافیان او هستند. سای نوه‌اش، آشپزشان و بیجو که پسر آشپز است و یک سگ هستند. هر یک از شخصیت‌ها به نوعی با معضلات اجتماعی مانند مهاجرت ، نژادپرستی و … درگیر هستند. هویت این شخصیت‌ها از مسائل مهم و مورد توجه در کتاب است. هویتی که بواسطه‌ی سابقه‌ی استعمار و تقابل فرهنگی در نسل‌های بعدی نیز گمشده است و این میراث پوچ و تلخی برای نسل‌های جوان در این‌گونه کشورهاست.

یکی از پیام‌های مهمدسای در کتاب میراث گمشدگی این است که چون محیطهای زندگی پر از پیچیدگی‌ها و اختلاط فرهنگ‌ها است، پیامد این ماجرا برای اکثر انسانها ترس از تغییر ناشی از تمایل شدید به امنیت است