خانه (بوتیمار)

رمان روایت پراکنده و پر پیچ و خم خاطره هایی است که به رغم سپری شدن زمان طولانی و اضافه شدن یک جنگ تمام عیار وسط این همه اتفاق و خاطره، هنوز دست از سر فرانک بر نداشته اند.
در حقیقت، رمان خانم موریسون همان الگوی تکرار شدنی – و تا حدودی کلیشه ای – این سال های ادبیات داستانی اروپا را دنبال می کند، از جهت درام داشتان، شاید بتوان این خط درام را در الگوی زیر توصیف کرد:
یک نفر دچار یک سراشیبی هولناک می شود و در اتفاقی قرار می گیرد —-> در جریان بازیابی و ریکاوری خویش به مرور پر حوصله خاطراتش می پردازد —-> پس از حصول به پایداری، دیدگاه جدیدی روی آدم ها و اتفاقات زندگی اش پیدا می کند.
این خط درام که از یک ناپایداری آغاز می شود و به یک پایداری نسبی در انتهای خود می رسد در دو دهه اخیر توسط نویسندگان متعدد معاصر تجربه شده است.
*
رمان خانم موریسون از همین الگوی تکراری بهره می جوید اگر چه با نثری پر کشش و جذاب. یکی از موفق ترین صحنه های رمان به صفحات سیزده تا بیست و دو کتاب بر می گردد، آن جا که فرانک پس از فرار از دست پلیس به خانه پرد روحانی «جان لاک» پناه می برد. دیالوگ ها و نوع ارتباط جان لاک و همسرش با مرد فراری بسیار زیبا و ملموس است.

توصیف فضاها و مکان ها در رمان، خواندنی است. مثلا به این جملات در آغاز فصل هفت کتاب توجه کنید:
«لوتوس، جورجیا، بدترین مکان دنیا بود. بدتر از هر میدان جنگی؛ حداقل در میدان جنگ هدفی وجود دارد، هیجان، شجاعت و در میان آن همه احتمال شکست شانسی هم برای پیروزی هست. مرگ حتمی است اما زندگی هم به همان اندازه مسلم است. تنها اشکالش این است که نمی توانی از قبل بدانی.» صفحه هفتاد و هشت
*
تونی موریسون با نام اصلی کلوئه آنتونی ووفورد در خلال داستان هایش توجه ویژه ای به تبعیض نژاد و رنگ در آمریکا دارد، در اغلب داستان های او فرهنگ سرمایه داری آمریکا که موجب مهاجرت در سیاه پوستان و عواقب و چالش های فرهنگی این اتفاق است، مورد مداقه نویسنده است و به زخم های درونی و روحی آدم ها در طول دوران می پردازد: زخم هایی که در ظاهر افراد دیده نمی شود و جامعه آمریکایی نیز خواهان التیام این زخم ها نیست.