ابرهای دانیال

درباره کتاب :

آنچه مرا وادار می­کرد تا حد مرگ فریاد بزنم و گریه کنم، ابعاد وحشتناک چرخ جنون و دیوانگی بود که همه را در درون خود می­بلعید. دیوانگی . . . دیوانگی . . . دیوانگی همه جا بود، در همه مردم، در همه چیز بود . . . همان دیوانگی که در همه جا نفوذ میکرد و چنان قدرتمند بود که جز گریه کردن وسیله دیگری نداشتم تا با آن بجنگم. نزد من گریه کردن هزار بار شرافتمندانه­تر از خیلی کارهای دیگر از جمله نوشتن به دروغ، سیاست به دروغ، اصلاحات مصلحان دروغگو، و از انقلاب انقلابیون ناصادق بود . . . من مستر همیشه گریان، با اشک­هایم فقط داستان رنج­های خود را روایت نمی­کردم، بلکه تنها راه صادقانه­ای را در پیش می­گرفتم، که با خودم و با روح خودم هماهنگ بود، برای دور شدن از هر دروغ و ریایی و هر امید کاذبی که سعی میکردند با آن رنج­هایمان را تسلا بدهند.