ریشه سیاه مارینی

Ma Rainey's Black Bottom

آگوست ویلسون

|     آگوست ویلسون در ۲۴ آوریل سال ۱۹۴۵ در پیتزبرگ پنسیلوانیا متولد شد.

نام ویلسون با نوشتن از زندگی، موسیقی، گویش و فرهنگ سیاه‌پوستان امریکایی گره خورده است. تجربه‌های تکان‌دهندۀ کودکی او در خانه‌ای اشتراکی در محلۀ سیاه‌پوستان و مهاجران به روشنی در آثار او بازتاب یافته است. او هرگز ارتباط خود را با مردمی که الهام‌بخش هنرش بودند، نگسست و در سال‌های بعد نیز برای حفظ انگیزه‌های نوشتن در خود به رغم اینکه شغل ثابتی داشت، باز به عنوان آشپز نیمه‌وقت برای فقرا کار می‌کرد. ویلسون به صورت خودآموخته خواندن را در چهارسالگی آموخت. او دبیرستان را زمانی برای همیشه ترک گفت که یکی از معلمانش او را به سرقت ادبی متهم کرد. او از آن پس وقت زیادی را در کتابخانه کارنگی به مطالعه می‌گذراند. مادرش تنها حامی دوران سخت کودکی او بود و به همین دلیل در سراسر عمر هنری خود آثارش را با نام خانوادگی مادرش نوشت. او ده نمایشنامه نوشت که آن‌ها را با نام مجموعۀ چرخۀ پیتزبورگ می‌شناسند. دو نمایشنامه از این مجموعه جایزۀ بهترین نمایشنامۀ پولیتزر را برده‌اند.

ویلسون در 2 اکتبر 2005 بر اثر سرطان کبد درگذشت.

|           آگوست ویلسون (2005ـ 1945) نمایشنامه‌نویس نامی آفریقایی ـ آمریکایی‌است که نامش با نوشتن از زندگی، موسیقی، گویش و فرهنگ سیاه‌پوستان آمریکایی گره‌خورده‌است. تجربه‌های تکان‌دهندۀ کودکی او در خانه‌ای اشتراکی در محلۀ سیاه‌پوستان و مهاجران به روشنی در آثار او بازتاب یافته‌است. او هرگز ارتباط خود را با مردمی که الهام‌بخش هنرش بودند نگسست و در سال‌های بعد نیز برای حفظ انگیزه‌های نوشتن در خود علی‌رغم داشتن شغلی مطمئن، به عنوان آشپزی نیمه‌وقت برای فقرا کار می‌کرد. ویلسون خواندن را در چهارسالگی نزد خود آموخت و در دبیرستان وقتی که یکی از معلمانش او را به‌سرقت ادبی متهم کرد، مدرسه را برای همیشه ترک گفت تا دانستن را در کتابخانه‌ها پیدا کند. او در سراسر عمر هنری خود آثارش را با نام‌خانوادگی مادرش (که تنها حامی دوران سخت کودکی او بود) نوشت. نمایشنامه‌های او بارها جوایز معتبر جهانی (از جمله دو جایزۀ پولیتزر برای بهترین نمایشنامه) را از آن خود کرده‌اند.

|           نمایشنامۀ ریشۀ سیاهِ مارینی گوشه‌ای از زندگی یک هنرمند سیاه‌پوست آمریکایی را به تصویر می‌کشد که امروزه به نام مادر موسیقی بلوز شناخته می‌شود و صدا و سبکِ فرهمندِ او، در اوایل قرن بیستم دلگرمی و پشتوانه‌ای برای سیاه‌پوستان خسته از تبعیض نژادی در جامعۀ امریکا به شمار می‌رفت.