مردم در سیاست ایران

دو مقاله ی نخست کتاب اواخرِ دهه ی شصتِ میلادی نوشته شده اند، اولی به نقشِ جمعیت های مردمی در تحولاتی می پردازد که نهایتاً به انقلابِ مشروطه انجامید و دومی، رد این اثرگذاری های مردمی را تا مقطعِ کودتای 1332 پی می گیرد. مقاله ی سوم که چهل سالی بعدتر از آن دو مقاله نوشته شده، سهمِ جمعیت های مردمی را در پیشبرد و پیروزیِ انقلابِ 1357 می سنجد و ضمناً، نشان می دهد دلبستگی به بررسیِ جایگاهِ مردم در سیاست، همه ی عمرِ پژوهشیِ آبراهامیان ادامه و دوام داشته. چهارمی مقاله ای است درباره ی سرخوردگیِ جمعی مردمی و بنیان گذارانِ فرقه ی دموکراتِ آذربایجان از سازمانی سیاسی، حزبِ توده، و رو آوردن شان به مبارزه ی خودبنیاد. و پنجمی که متن ویراسته ی یک سخنرانی دانشگاهی است، گزارشی از فراز و فرودهای جنبش کارگری ایران می دهد در مقطعی کوتاه از تاریخِ ایران مدرن که آدم های خیابان توانستند بسیاری از خواسته های شان را به حاکمان تحمیل کنند.