تراژدی

مجموعه‌ی مکتب‌ها، سبک‌ها و اصطلاح‌های ادبی و هنری که این کتاب یکی از آن‌هاست دربرگیرنده‌ی حدود سی کتاب مستقل از هم است که از میان کتاب‌های مجموعه‌ی The Critical Idiom برگزیده شده‌اند. این کتاب‌ها به مقوله‌های گوناگونی می‌پردازند: برخی به نهضت‌ها و جنبش‌ها و مکتب‌های ادبی، برخی به انواع ادبی و برخی به ویژگی‌های سبکی و مانند این‌ها.

واژه‌ی تراژدی در زبان یونانی باستان به معنای سرود یا آواز بُز است. ظاهراً این نوع ادبی شکل کمال‌یافته‌ی سرودخوانی‌ها و نغمه‌سرایی‌هایی است که در مراسم قربانی‌کردن بُزی برای خدای باروری و کشت و زرع با آداب خاصی اجرا می‌شده است. بعدها نمایش‌نامه‌نویسان یونانی در حدود قرن پنجم پیش از میلاد بازیگرانی هم بر این سرودخوانی‌ها افزودند و به‌تدریج تراژدی یونانی به اوج عظمت خود رسید. پس از افول فرهنگ کلاسیک یونان، در آستانه‌ی عصر مسیحی، کانون اصلی نمایش و تراژدی به روم منتقل شد. در قرون وسطا تراژدی یونانی و رومی جای خود را به تعزیه‌های مذهبی و ذکر و بازنمایی مصائب مسیح و قدیسان داد. در عصر رنسانس که همه‌ی نگاه‌ها دوباره به یونان و روم خیره شد، تراژدی کلاسیک نیز از نو احیا شد و زمینه‌ی شکوفایی تراژدی عصر جدید فراهم آمد.