در باب مشاهده و ادراک

از کنایه‌های طُرفه‌ی عشق یکی هم این‌که ساده‌ترین راه برای اغوای بی‌شک‌وشبهه‌ی کسانی‌ست که چندان دلبسته‌شان نیستیم؛ شدتِ تمایلی که با نوعی بی‌تفاوتی الزامی تداخل یافته؛ جاذبه‌ای که نوعی احساسِ پستی را در مقایسه با کمالی که در دلداده‌مان تصویر می‌کنیم، به خود فرا می‌خواند. عشقم به کلوئه به‌معنای این بود که همه‌ی باور به ارزشمندبودنم را از دست داده‌ام. من در کنارِ او کی خواهم بود؟ مگر موافقتش با قرارِ شام‌خوردن با من می‌توانست افتخاری در زندگی‌اش باشد که چنین طنازانه لباس پوشیده بود [توی سواری ازم پرسید: «لباسم خوبه؟ امیدوارم خوب باشه، تا دیگه برای بارِ ششم عوضش نکنم.»]؟ ــ گذشته از این‌که دستپاچه بود به برخی چیزهایی که از لبانِ بی‌ارزشم تراوش می‌کرد [اگر اصلاً می‌توانستم زبانم را برای گفتنِ چیزی بجُنبانم] فی‌الفور جواب دهد.