قهقهه شهریاری

درباره کتاب:

 کتاب «قهقه ی شهریاری» منتخبی است از مقاله های «سیاسی» یا متن هایی که در آن ها مستقیماً به مسئله ی «سیاست» می پردازند. باتای نقطه ای به غایت حساس و مرزی در تاریخ اندیشه است. به زعم مقدمه ی مترجمان متون حاضر مهم ترین مقاله های سیاسی او محسوب می شوند و به دوره های متفاوت تفکر باتای، و فعالیت های سیاسی اش، تعلق دارند. او در واپسین دوره از زندگی فکری اش به کلی از سیاست روی گردان می شود. باتای معتقد بود که «کار سیاسی باید با امید همراه باشد.» او ــ که خودش را انسانی نومید نسبت به کنش سیاسی معرفی می کند ــ کار سیاسی را کنشی معطوف به آینده، ابژه، غایت، و هدف می داند. باتای در مصاحبه ای می گوید: «من خیلی آدم امیدواری نیستم. من هرگز نفهمیده ام چگونه کسی می تواند بابت فقدان امید خودش را بکُشد. آدم می تواند نومید باشد و حتا یک لحظه هم به فکر کشتن خودش نیفتد. امید تنها ارضای ممکن نیست.» به عبارت دیگر، به زعم باتای کار سیاسی با «امید معطوف به آینده» گره می خورد و ضرورتاً بنا بر هستی شناسی ویژه اش به امر متعالی پیوند می یابد. با همه ی این ها متون حاضر به دوره های فعالیت های سیاسی باتای ــ و سازمان دهی گروه های مختلف سیاسی ــ تعلق دارند، متونی که رادیکالیسم، روشن بینی سیاسی و انقلابی، و امید درون ماندگار اکنون در آن ها زنده هستند. کتاب از دو بخش تشکیل شده است: بخش نخست، متن های خود باتای است و بخش دوم، دو متن از آلن اس. وایس و ژولی ویلسون راجع به باتای. متن اول، مفهوم «شهریاری» در باتای را در سنت نیچه ای بسط می دهد و متن دوم به شباهت های مفهوم پردازانه ی پروژه های به ظاهر مجزای باتای و «دلوز و گتاری» اشاره دارد. در بخش اول این کتاب 7 مقاله از باتای آمده است: «پیش به سوی انقلاب واقعی»، «توطئه ی مقدس»، «ضدحمله: دعوت به عمل»، «برنامه ی اسفال»، «واپسین متن اسفال: یازده یورش»، «ساختار روان شناختی فاشیسم» و «درباره ی شهریاری». در بخش دوم این کتاب با عنوان «درباره ی باتای» نیز دو مقاله ی «شهریاری ناممکن: میان اراده به قدرت و اراده به پیش آمد» و «هزینه گری غیرتولیدی و بنیان فضایی زمین» آمده است.