افلاک نما

«در افلاک‏ نما، خواسته ‏ام در وهلۀ اول ظاهر را نشان دهم، شخصیت‏ های بیرونی را آن‏ طور که هرکدام از ما دیگری را می ‏بیند و، در پس آن، زندگی درونی را»

دنیاهای درونی و متعدد و متفاوت و حتی بیگانه با هم، و البته خاص، با هم رویارو می ‏شوند و تکرارها و گفتگوهای قطع شده و معلق مانده گردابی دایمی می آفرینند که هر کس، در درون آن، به تکاپو می‏ پردازد و می ‏کوشد تا خود را تعریف کند: افلاک ‏نما تصویر این دنیاهای در حال حرکت است.

در این رمان، مانند بیشتر آثار ساروت، خود ماجرا صرفاً پس زمینه ‏ای است برای آشکار ساختن مجموعه ‏ای از «گرایش ‏ها» که هنگام مواجهۀ اشخاص با گفته‏ ها و اشیاء احساس می‏ شود و منشأ حرکت می ‏گردد. آنچه در این رمان می ‏بینیم خود دنیای عینی نیست بلکه بازنمود ذهنی دنیای عینی است.