در سال ۱۹۵۶ در بوستون در رشته پزشکی و در سال ۱۹۶۰ در نیویورک در رشته روانپزشکی فارغ‌التحصیل شد و بعد از خدمت سربازی، در سال۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد. در همین دانشگاه بود که الگوی روانشناسی هستی گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد. یالوم هم آثار دانشگاهی متعددی تألیف کرده‌است و هم چند رمان موفق دارد. او جایزه انجمن روانپزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ دریافت کرد، اما بیشتر به عنوان نویسنده رمان‌های روانشناختی، به ویژه رمان مشهور وقتی نیچه گریست[۲] شهرت دارد.
یالوم نوشتن را با مقاله‌نویسی برای مجلات علمی شروع کرد، اولین کتاب های غیر داستانی و تخصصی او به شدت مورد توجه دانشجویان روانپزشکی قرار گرفته و به زبان های مختلف ترجمه شدند.
او علاوه بر تألیف کتب دانشگاهی چندین رمان نیز در حوزه‌ی روان‌درمانی منتشر کرد. داستان های واقعی با تغییر اسم واقعی اشخاص. این دسته از کتاب های یالوم علاوه بر محتوای درمانی و علمی دارای نثری شیوا و تکنیک های نوشتاری هستند که شهرت بسیار زیادی را در میان عموم مردم (علاقمندان به حوزه ی روانشناسی و فلسفه) برای او رقم زدند و زندگی روحی بسیاری از مخاطبان را تحت تأثیر جدی قرار دادند.
این نویسنده اذعان دارد که مخاطب مخفی او درمان‌گرهای جوان هستند. او داستان‌ها و رمان‌های آموزنده برای افراد این حرفه می‌نویسد و به این منوال همواره در مسیر تخصصی خود باقی می‌ماند.
او در مصاحبه‌ای بیان می‌کند که در کتب درسی ریشه‌ی تاریخی رشته‌ی درمانگری به روانشناسی قرن نوزدهم؛ به خصوص فعالیت‌های فروید و یونگ نسبت داده می‌شود.
اما نظر شخصی او این است که فلاسفه و نظریه‌پردازان از ابتدای تاریخ درگیر مسائل وابسته به روانشناسی بوده‌اند. بنابراین او خواندن متون فلسفه را به طور جدی و عمیق در پیش گرفت و این مطالعات را در نوشته‌های خود بسیار مورد استناد قرار داد.
اثار داستانی
آثار غیرداستانی