پیش گویی کن ای نابینا

درباره کتاب:

ـ می خواهم پیوسته، تبعیدی آزادی بمانم. خویشتن ام در تصرف است، و قناعت نمی کند مگر به انتقال یافتن از حالتی به حالتی دگر. فردا، آتش عصیان گری برافروخته می شود، و هرگزا آب را حمل نمی کنم. گوش و چشم خود را بر جَمالی می گشایم که چپ می کند بر نوری که می ستیزد با ظلمتی که جز امتدادش نیست. نوری نابودگر خویش با آن چه او را زنجیر می کند، و پیِ نقیضی می کنم که جز نقاب دیگرم نیست. در تاریخی که او را کلمات می پوشانند. در مسافاتی که می پوشانم با خاکستر هرچیزی که نوشتم و می نویسم، و جَمالی را کشت می دهم که چپ می کند بر نوری نابودگرِ غیر. بل نابودگر خویش در سمت و سوی مجهولی که سؤال را می فهمد. او جواب نمی دهد مگر که سؤال دیگری مطرح کنم، که در مجاورت سکوت باشد. بالی در سنگی رپ رپه کوب. چیزی که آمیخته می شود با عناصری دیگر، در حافظه ای که خود چیزی جز زخم نیست...